Ken je ook dat gevoel uit
je kindertijd, als je iemand verwende met een bos zelfgeplukte bloemen
uit de natuur?
Meestal waren ze dan voor mijn moeder,
maar toch… kan ik ze haar in deze realiteit niet meer geven! Vorig
jaar heeft ze deze AARDSE realiteit moeten verlaten, net op het moment
dat we elkaar nader waren gekomen dan ooit. We hadden de plek van
eenheid en liefde in onszelf en elkaar gevonden…, onze innerlijke
BRON! De energie stroomde zo fijn!
Het afscheid viel ons zo zwaar….
In de periode die volgt lijkt het alsof ik het fundament onder mijn
voeten ben verloren. Mijn ‘wortels’ lijken geen houvast meer te kunnen
vinden. De grote Eik, waar ik vaak naar keek als ik nog even van de
tuin en de zon zat te genieten, voordat ik bij moeder op bezoek ging,
ziet er nog steeds hetzelfde uit, maar er is o zo veel veranderd….
Toch waren er in onze relatie naar elkaar toe veel ups en downs. Vaak
had ik het gevoel niet begrepen te zijn. Soms was er zelfs iets dat
op dualiteit leek. Pas op latere leeftijd, toen ikzelf beter over
mijn gevoelens durfde te praten, vertelde ze me dat ze wel zag hoe
moeilijk ik het soms had gehad, maar dat ze het vertouwen had dat
ik er zelf wel uit zou komen. En dat, als ik hulp wilde, ik er wel
om zou vragen.
Ondanks deze visie, zat ze toch zelf met
het gevoel dat ze als moeder te kort zou zijn geschoten. Vooral op
het emotionele vlak, want op materieel gebied heeft ze mij altijd
ongelofelijk gesteund. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn poes SUUSJE, waarover
ik al eens heb geschreven, van haar cadeau gekregen, om het verlies
van mijn vorige poes – Radjah - te compenseren.
Ook vertelde ze dat ze het moeilijk vond
om lichamelijke warmte te geven daar ze dit in haar kindertijd zelf
eigenlijk nooit heeft mogen of kunnen ontvangen omdat ze in een groot
gezin en in een economisch moeilijke tijd was opgegroeid…. Daarna
volgden meer gesprekken waarbij we elkanders gevoelens geleidelijk
beter zijn gaan begrijpen en begon ik haar met ‘andere’ ogen te zien.
Op een dag heb ik een grote bos bloemen voor haar gekocht. Ik heb
haar omhelsd en bedankt dat ze mijn moeder wilde zijn! Wat een opluchting
voor haar; er was een grote last van haar schouders gevallen. Ik ben
zo gelukkig dat ik dat nog heb kunnen zeggen toen ze nog leefde!
~*~*~*~
Terwijl ik dit opschrijf, ik moet even een traantje wegpinken, ervaar
ik een beetje een gevoel van heimwee naar de tijd van onbevangenheid
en speelsheid welke ik als kind, dankzij mijn ouders, zo goed kon
ervaren. Gewoon dingen doen die uit je gevoel opborrelen en waar je
zoveel blijheid en energie uithaalt. Om blij kunnen zijn met een verlepte
klaproos; intens gelukkig naar huis te rennen en je moeder te verrassen.
Om één zijn met de natuur en met jezelf, zonder dat
je je daar echt bewust van bent. Gewoon vertrouwen op je innerlijk
kind! En dat terwijl zij nietsvermoedend op je zit te wachten met
een kopje thee en iets lekkers? Iets wat in onze ogen zo eenvoudig
was, maar dat zoveel zegt. Warmte, liefde, geborgenheid... HOUVAST!
Naarmate ik ouder werd en steeds meer informatie kreeg over het zuinig
omgaan met de natuur en dat we ‘verkeerd’ bezig zijn, verdween de
aandrang om spontaan bloemen te plukken en kwam er een gevoel van
angst voor in de plaats. Dit gevoel versterkte zich met de jaren en
wel zo, dat er bij mij zelfs een schuldgevoel boven kwam drijven als
er planten of struiken in de tuin gesnoeid, of erger, verwijderd moesten
worden. Ik wilde niet degene zijn die de natuur schade toe zou brengen.
Toen er bij ons in de buurt een snelweg werd gebouwd en er veel bomen
werden gerooid, bekroop me bovendien een gevoel van machteloosheid.
De natuur was weer de dupe was van alle vernieuwingen. Toch veranderde
er in mijn bewustzijn gedurende de bouw van de snelweg ook iets in
positieve zin. Mijn ogen zagen niet alleen maar negativiteit!
Want toen de weg klaar was en alles weer
tot rust gekomen, zag zie ik hoe de natuur langzamerhand haar schoonheid
terugkreeg op stukken grond die als het ware aan haar waren teruggegeven.
In de grond die tijdens de werkzaamheden waren aangebracht en waarin
blijkbaar zaden van bloemen en planten zijn meegekomen, ontstond er
in het voorjaar een prachtige bloemenzee. Ik werd er zo door getroffen
dat ik spontaan in de verleiding kwam om enkele bloemen te plukken.
Maar eigenlijk durfde ik dat niet zo goed omdat ik bang was de harmonie
te verstoren.
Het voelde verrukkelijk om alleen al tussen deze schoonheid van geuren
en kleuren te ZIJN, dat ik toch een toefje van deze energie mee naar
huis wilde nemen! Ik wist dat ik mezelf over de oude angst van ‘vernielen’
heen moest zetten. Dus plukte ik er een paar en terwijl ik zo bezig
was hoorde ik in het ruisende riet de serene klanken van de rietzanger
(Acrocephalus schoenobaenus). Het klonk als een loflied voor en over
de natuur en ik nam de tijd om het vogeltje te lokaliseren, met de
stille wens dat het zich aan mij zou laten zien. Heel even maar, en
toen ik blijkbaar te dichtbij kwam en het zich verplaatste, ving ik
er een glimp van op. Wat voelde ik me een gelukkig mens.
Toen de bloemen thuis in de vaas stonden, voelde ik de prachtige volle
energie van het Fluitenkruid, (Anthriscus sylvestris), aangevuld met
verschillende soorten grassen. De geuren zongen en dansten door de
kamer. Verrukkelijk! Steeds vaker kwam ik even kijken in mijn ‘eigen
bloemenwinkel’. Op die heelrijke plaats voelde ik me volledig in de
energie opgenomen. Ik hoefde er alleen maar te zijn en niks te moeten.
Geen vragen te stellen waarom ik er was of wat ik aan het doen was;
gewoon er ZIJN! Kijken en luisteren naar het liefde-volle kloppend
hart van moeder Aarde en het Universum Een totaal tijdloos gevoel.
Een gevoel van One Heart, One Mind. De universele
eenheid met al wat is en waaruit wij misschien wel zijn ontstaan?
Wat een weelde en ik besefte weer helemaal
thuis te zijn. Ik hoefde maar naar deze plek van eenheid en liefde
in de natuur en mezelf te gaan en mijn verdriet en problemen hielden
op te bestaan.
~*~*~*~
Een week later ben ik er alweer. Maar nu om weer bloemen te plukken.
Het is prachtig weer en er is bijna geen wind! Rustig loop ik tussen
alle schoonheid door en opeens wordt mijn blik gevangen door een paarse
vlinder van ongeveer drie centimeter groot die zich tegoed doet aan
de nectar van de rode klaver. Ik beweeg me niet en blijf met bewondering
naar het schouwspel kijken dat zich voor mijn ogen afspeelt. Er komen
nog drie van deze vlinders bij en er ontstaat een dans van harmonie
en synchroniteit. Het lijkt of de tijd stil staat en alle geluiden
van buitenaf lijken te verstommen. Het voelt alsof ik helemaal in
deze energie word opgenomen. Er ontstaat een intens gevoel van blijheid
in mijn hele lichaam! Zo sereen en lieflijk. Ik uit de wens dat er
meer mensen zijn die dit gevoel mogen ervaren.
Bijna vergeet ik waarvoor ik gekomen was, en ga dan toch nog wat bloemen
plukken.
Naarmate het seizoen vordert, raken de bloemen op deze prachtige plek
uitgebloeid en bekruipt mij een weemoedig gevoel van hoe het nu verder
moet . Ga ik weer bloemen kopen in de bloemenwinkel? (Ik heb namelijk
altijd een bos bloemen in huis). Ook deze bloemen zijn prachtig, maar
toch.... Ik ben zo verknocht geraakt aan deze heerlijke momenten in
de natuur en het thuiskomen met een bos zelfgeplukte bloemen, zo vol
energie, dat het me haast een weemoedig gevoel van afscheid geeft.
Wachten tot volgend voorjaar? Er zal niets anders opzitten.
Maar het Universum komt mij te hulp!
Via een boerderijwinkel komen we in oktober in contact met enkele
grondeigenaren die tegen een vergoeding stukken grond als het ware
weer aan de natuur hebben teruggegeven. Er wordt op die stukken niet
meer gemaaid en alles kan zijn gang gaan. Grassen, wilde bloemen en
planten die we eerst verloren waanden, komen weer terug, Ook de dierenwereld
draagt zijn steentje bij. Aan de uitwerpselen kunnen we zien dat er
o.a. ook reeën komen.
Wij erop af en als we op een soort dijk-achtig
terrein komen weten we niet wat we zien. Hier bloeit ‘my all-time
favorite’, het fluitenkruit, nog volop. En dat terwijl het een voorjaarsbloem
is! Ook de gevlekte scheerling (Conium maculatum) is van de partij.
Deze lijkt op een kleine variant van de berenklauw, maar is niet giftig!.
Zou het kunnen dat het door de rust die
in dit gebied heerst tot een tweede bloei is gekomen, of kan het elders
niet tot een tweede bloei komen omdat er gemaaid wordt? Of zijn er
nog andere factoren in het spel? Bijzonder is het wel dat ik in deze
tijd van het jaar nog zulke mooie bloemen kan plukken.
Zelf hebben we inmiddels een groot stuk tuin dusdanig veranderd dat
het lijkt op een stuk ongereptheid uit de vrije natuur. Er gedijen
veel grassoorten en wilde bloemen wisselen zich af met waterpartijen.
Tjonge wat hebben we gewerkt en gezweet om dit voor elkaar te krijgen.
En inderdaad, er moesten eerst dingen verwijderd worden, voor er iets
nieuws voor in de plaats kon komen. Wat was het voor mij moeilijk
om de oude vorm los te laten. Maar het resultaat is er dan ook naar.
Een enorme variëteit uit de planten- en dierenwereld is hierdoor
spontaan naar onze tuin gekomen. Het lijkt wel een soort magnetische
werking te hebben op elkaar en het voelt alsof we datgene wat ons
in de vrije natuur zo aanspreekt - ongereptheid en jezelf te kunnen
zijn – zich nu ook in onze eigen tuin èn in onszelf vorm hebben
gegeven.
Temidden van dit stuk ongerepte natuur staat een enorme bloempot die
mijn moeder me ooit cadeau gaf. Hij is gevuld met zelfgeplukte bloemen
uit de natuur, net als vroeger toen ik ze als kind voor haar plukte.
Het lijkt wel of oude tijden herleven en ik voel me weer een blij
kind. Ik voel haar liefde om me heen …, wij samen..., One
Heart, One Mind. Ieder in onze eigen realiteit, maar voor
altijd in eenheid verbonden. Een oerkracht, zo gigantisch!
Mijn hart stroomt over van een gevoel van eenheid en liefde als ik
aan haar denk. Zonder haar had ik hier op aarde niet kunnen zijn.
Welk een groot geschenk.
In dankbare herinnering aan haar die mij het leven heeft geschonken...
…Mijn Allerliefste Moeder.
Ik hoop vanuit het diepst van mijn ziel
dat jullie dit gevoel ook mogen ervaren.
Heel veel liefs, Maja.
|
